Karanlıkla Konuşmalar

Geldi,

Oturdu karşıma

Yüzüme baktı

Konuşmadım...

Anlatmaya başladı hatırlamadığım o günleri...

Anlattı,

Bir göz odada on kişi kaldığımız, toprak damla evi

Duvarları kireçli odayı

Evi aydınlatan kandili

Evi saran sobanın sıcaklığını

Annemin duvarda asılı güvercin nakışlı oymasını

Hiç hatırlamadığım

Dedemin sesini

Babamın tütününü

Sordu hatırladın mı?

Baktım yüzüne

Sonra devam etti,

Dedi ki;

Hatırlamadın mı

Oynadığın sokağı

Dizini yaraladığın taşı

Komşunun tarlasını

Taşlarla çevrili dağı

Dayını öldüren devleti

Derede yüzen balığı

Çayırı, ovayı, çölü...

Sustum, bir şey diyemedim

Anlatıyordu

Bıkmadan, usanmadan

Hani dedi;

Annenin siyah zülüflerini

Babanın dede yadigarı puşisini

Bir bir anlattı

Gidenleri

Kalanları

Gelmeyenleri

Sıkılmadan gücenmeden

Yüzüme baka baka anlattı

Vakti erişip;

Gitme zamanı gelince,

Son bir kez yüzüme bakıp, “yazık çocukcağız” dedi

Ve gitti ...

Mir Serhedî