bin hazan geçti
hayyam gönlümden
dilerseniz gelin
güvercinler pervazlara
vurur kanatlarını
uzunca bir kahkaha
çıkar burdan size
dilerseniz gülün
gece bedenim kanatlanır
sessizce uzun geçsin
ister gönlüm
şarap içip sabaha kadar
uzun uzun anlatmak
geçmişten gelecekten
ayrılığı ve korkuyu
üreten inanca
isyan eder
yüceliğe soyunmadan
gökten oluşan bu kafeste
uçmadan kanat ister
ütopyasına
sen hayatın eteğini çekersin
ben yağmurda ıslanırım
ölümün dışında ayakta dikilirim hayata
toprağımızda uyuyan hüzne inat
hasım hısım akrabayı talukat
dost arkadaş halden anlayan
ölümü soyumu anar onca günahkar
hırslarıyla söz vermiş tırnaklarıyla hayata tutunurken
geçer ömrün kör umutlarından
ben yağmurda ıslanırım
sen eteklerine tutunursun hayatın
biten bir hayatın başına oturmuş
ağlar hayal kırıklıkları
sen değişmekten söz açarsın
ben değişmeyen gönlümden dem vururum
falanca filanca hikaye anlatır durur
bütün hikayeler umutla başlar
neden kaçış ve intiharla biter
bırak derim
her şeyin faciasını giyinen
bu yerden söz etmekten
gök mavi dal yeşil sen yine beyaz ol isterim
hatalardan ders alma
gönlünce yaşa isterim
gülüşüm duruyor o yırttığın fotoğrafımda
bir köşesi kalmış hoyrat bir elin izi
saatler etrafımı sarmış
o fotoğrafta elim boşlukta kalmış
ben kimin elini tutmuşum
rengim su
yüzüm basit tuhaf bir hüzün
iki kollarım yalnızlığa uzanmış
çocukluğum beni çağırır
mutlu her istediği olmuş bir çocuk
suskunluğum geri kalanı toplasın
şimdi başka bir çamurun içine düştü bu nur
beyazın emildiği şehvet
uyuyanın yakutunda olgunlaştı
kendi nefsi başka bir nefse düştü
sevdalar başkasının kanına düştü
sandım unutkanlık bana düştü
yıkarken ayrı tuttuğum yüreğim
yine balçığa düştü
yaratılan kahramanları
unutkanlığın bahçesine bırakıp
eski bir buhur tütsülenmiş duman
sönen mum damlaları
beni derin bir kuyuya çekerken
mecazdan rumuzdan ve hükümden
sıyrılmış gecenin inancına
yayılmış anlamlara sığınıp
kutsal bir sözde bulurum kendimi
izacae okurum
Mehmet Özgür Ersan
21 /10/2013 Üsküdar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder